Ostheopathie

Osteopathie is een manuele (door de handen uitgevoerde) methode die gebaseerd is op principes uit de anatomie, embryologie, neurologie en fysiologie. Onderzoek en behandeling vinden plaats vanuit een totaalbenadering van de klacht. Daartoe wordt: 1. het bewegingsapparaat (beenderen, gewrichten en spieren); 2. het orgaansysteem (inwendige organen met bloedvaten en lymfestelsel) en 3. het craniosacrale systeem (schedelbotten, hersenvliezen, ruggenmergvlies en hersenvochtcirculatie) manueel onderzocht op bewegingsverlies. Het uitgangspunt hierbij is dat het lichaam een eenheid is. De drie genoemde systemen zijn daarbij onlosmakelijk met elkaar verbonden en beïnvloeden elkaar continu.

Het onderzoek is gericht op beweeglijkheid. Bewegingsverlies leidt tot circulatieverlies en heeft daardoor volgens de osteopathie een negatief effect op het functioneren van betreffende weefsels. Er kunnen, doordat de verschillende delen van het lichaam onderling verbonden zijn door middel van bindweefsel, ook symptomen optreden op andere locaties in het lichaam. Bewegingsbeperkingen kunnen bijvoorbeeld ontstaan door littekens na een operatie, verkleving van weefsels door ontstekingen, en door stress. De behandeling bestaat uit het herstellen van de oorspronkelijke beweeglijkheid door middel van verschillende technieken. Van daaruit zou het natuurlijke genezingsproces plaats gaan vinden. Hiermee wordt bedoeld dat het lichaam na behandeling in principe vanzelf terugkeert naar de oorspronkelijke toestand, waarin alle fysiologische functies – die onlosmakelijk verbonden zijn met de toestand van de anatomische structuren – weer op een gezonde manier uitgevoerd kunnen worden door het lichaam (tenzij er sprake is van een structurele dysfunctie die alleen operatief of met medicatie kan worden opgelost).